Meditatie van ds. Heime Leenman - n.a.v. 'onze' uitzending van Petrus in het land

 

Zou God dit wel goed vinden?

Een tijdje terug keek ik een aflevering van ‘Petrus in het land.' In dit programma staat iedere aflevering één kerk centraal staat, en waarin mensen uit die kerk vertellen hoe zij hun weg met God gaan door het leven heen. De aflevering die ik keek had als thema ‘Met Open Armen' en was opgenomen in Rijswijk, in Brabant. Vlak bij ons in de buurt dus.

Verschillende mensen kwamen aan het woord en vertelden hoe zij het thema in de praktijk zagen gebeuren, door het zelf handen en voeten te geven, of juist hoe mensen henzelf met open armen ontvingen. Een vrouw zorgde bijvoorbeeld voor haar broer, die ernstig ziek was. Een stoere, grote vent vertelde dat hij niet meer in de kerk geweest sinds hij als twintiger afscheid had genomen. Nu kwam hij samen met zijn gezin weer terug, en werd hij gastvrij onthaald. Ze hoorden er weer helemaal bij.

We gingen ook bij mensen thuis langs: Een familiereünie van een gezin dat bestond uit een grote mix van biologische en pleegkinderen. ‘Moeder-overste' was ondertussen niet meer de enige moeder van het gezin, dat ook kleinkinderen telde. Moeder is ze zeker als ze samen met een van haar dochters door oude fotoboeken bladert en haar trotse ogen over de foto’s glijden.

Buiten beeld wordt de vraag aan haar gesteld wat God voor haar betekent in al deze pleegzorg, zo vermoed ik. Ze vertelt in ieder geval dat ze God nooit zoveel heeft betrokken in dat deel van haar leven. Ik heb nog net genoeg tijd om mijn wenkbrauw te fronsen uit verbazing, voordat ze verder gaat. Ze vertelt: “Ik was veel te bang dat Hij het niet goed zou vinden, en ik vond het veel te leuk om te doen!”

Ergens vind ik dit zowel vertederend als verdrietig om te horen. Vertederend om te horen dat ze er gewoon ontzettend van genoten heeft. Maar ook verdrietig, omdat deze vrouw blijkbaar het idee heeft dat God dit misschien niet goed zou vinden. Dat terwijl ik juist alleen maar kan denken dat deze pleegzorg Gods werk is! God heeft immers maar één biologisch Kind, wij als de rest zijn allemaal geadopteerd. Ik denk niet alleen dat God de pleegzorg van deze vrouw goed zou keuren, ik denk dat Hij er ontzettend blij mee is.

En misschien dat een dergelijke gedachtelijn ons allemaal wel eens overkomt. Wie weet gebeurt het jou en of mij ook wel eens, dat we denken: ‘Zou God dit wel goedvinden?’ We zijn vaak banger dat wijzelf denken dat iets wel goed is, maar dat God daar toch anders over denkt. En dus stellen we onszelf vaak die vraag, of God wel met ons door één deur kan als we dit doen. We hoeven niet te doen alsof dat een onbenullige vraag is, want dat is het niet. Maar vergeet niet ook de andere vraag af en toe stellen: ‘Waar zou God blij mee zijn?’ Misschien dat er wel dingen in je leven zijn, of dingen die je kunt doen, die God heel blij maken.

Terug naar de Moeder-overste: Zij kijkt naar een voltallige familiefoto van al haar kinderen. Er begint zich een traan in haar ogen te vormen, terwijl ze vertelt hoe trots ze op ieder kind is. Duidelijk ontroerd gaat ze verder: “Mensen zeggen dan soms tegen me dat ik ze goed heb opgevoed. Daarom ben ik niet trots op ze, dat komt gewoon door henzelf, door hoe ze zijn.” Ik weet niet hoe het met jou zit, maar ik kan daarin zomaar horen hoe God ook over zijn adoptiekinderen praat, daarboven in de hemel. Ik kan me heel goed voorstellen dat God heel blij is met deze vrouw, die een moeder is voor kinderen die bij anderen geboren zijn. Denk deze maand eens na over de dingen die je doet of zou kunnen doen, die God blij maken. En probeer daar tijd en ruimte voor vrij te maken. Ik weet niet hoe het met jou zit, maar ik kan me heel goed voorstellen dat jij dingen doet waar God heel blij mee is namelijk.

Ds. Heime Leenman, predikant Gereformeerd Gameren - Zuilichem (januari 2025)